Ex-bestuurslid WSV Emmen koninklijk onderscheiden

Vrijdagmiddag was ik in het gemeentehuis van Coevorden. Daar ben ik al eens eerder geweest, voor een wielergesprek met de toenmalige burgemeester Bé Jansema. Een bekende ex-renner, die in de jaren ’50 en ’60 heel succesvol was in het Noordelijke wedstrijdcircuit. Een val in de Ronde van Drenthe maakte echter onverwacht een eind aan zijn carriére.

In zijn jaren als burgemeester zag Coevorden er nog uit, zoals mij dat voor de geest staat uit mijn studententijd. (We heetten toen trouwens nog geen studenten, maar gingen gewoon als “kwekelingen” door het leven.) Café-restaurant Arends vervulde toen een belangrijke rol in mijn bestaan en het gemeentehuis was toen nog herkenbaar als een authentiek gebouw.

Dat is allemaal veranderd, zo kon ik met eigen ogen vaststellen. Maar de ontvangst was nog steeds dik in orde. Ik kwam als één van de gasten, die waren uitgenodigd om de jaarlijkse lintjesregen bij te wonen. Dat had een bijzondere reden, want één van de gedecoreerden was Dirkje Mulder-Boers (Coevorden), die bij de WSV Emmen een belangrijke rol heeft gespeeld in de periode, dat ik er voorzitter mocht zijn.

Dirkje kwam in beeld, toen dochter Trix bij de jeugd ging fietsen. In 1988 was dat, toen Trix debuteerde in categorie 4. Zij fietste toen samen met Addy Engels, Patrick Kaspers en Frank Zwaneveld. De familie Mulder vormde toen een welkome versterking voor onze jeugdafdeling, want vader Jan werd jeugdtrainer en moeder Dirkje was een meer dan voortreffelijke jeugdsecretaresse. Iemand die geen enkel steekje liet vallen en die deed wat ze zei. Onpartijdig en integer.

Samen met Cees van der Haar, Johan Wegdam en sponsor Harrie Rondhuis heeft zij een uiterst belangrijke basis gelegd onder de successen, die onze jeugdrenners in die tijd hebben behaald.

Nadat Trix haar periode bij de jeugd had afgesloten, schoof Dirkje door naar het “hoofdbestuur”, waar ze eveneens de functie van secretaresse bekleedde.

Het kostte me dan ook geen enkele moeite om de voordracht om Dirkje koninklijk te onderscheiden van harte te ondersteunen. Die onderscheiding heeft ze dik verdiend. Uiteraard niet alleen aan haar wielertijd, maar ook aan het vele vrijwilligerswerk dat ze heeft verricht voor de synagoge in Coevorden en het uitdiepen van de historie van de Joden in de Drentse en Duitse grensgebieden. Met haar proefschrift “De grens getrokken” wist zij 5 jaar geleden zelfs nog te promoveren aan de Radboud Universiteit in Nijmegen ! Het is tekenend voor de gedrevenheid, waarmee ze altijd te werk gaat.

Fred Haikens